Odnaleźć spokój...

Głupie słowa, którymi nie potrafię się posłużyć. Nie wiem jak zacząć. 

Głupie słowa, które nie chcą układać się w zdania. Nie potrafię ich do siebie dopasować. 

Głupie słowa, które najchętniej wyrzuciłabym do kosza, ale nie zrobię tego, bo całym sercem pokochałam kolejną książkę. A książki, jak wiecie, składają się tylko i wyłącznie za słów. Tyle, że te gromady literek na każdego czytelnika działają inaczej. Jednych zawodzą, innych zachwycają. 

Ja zdecydowanie jestem cała w skowronkach. 

A przyczyną jest nic innego, jak Morze spokoju autorstwa Katji Millay.

„Nienawidzę swojej lewej ręki. Nienawidzę na nią patrzeć. Nienawidzę, kiedy drży i zacina się, i przypomina o utraconej tożsamości. Ale i tak na nią patrzę, ponieważ przypomina mi również o tym, że znajdę chłopaka, który wszystko mi odebrał. Zamierzam zabić swojego mordercę. I zamierzam zrobić to lewą ręką.”

  

To dziwne, że odkąd w marcu tego roku zobaczyłam Morze spokoju w zapowiedziach nowości wydawniczych, od razu wiedziałam, że muszę tę powieść poznać. Z dużym naciskiem na muszę. I od tamtej pory ona za mną wręcz chodziła, pojawiając się gdzie popadnie, nie dając spokoju. A potem nie wytrzymałam i zaczęłam czytać ebooka... Ciekawe, że wszystkie te godziny, które poświęciłam czytaniu, zlały się jakby w piętnaście minut. 

Ten dzień, kiedy przeczytałam pierwszą stronę powieści pani Millay powinnam odhaczyć w kalendarzu. Mówię absolutnie poważnie! Od dawna nie szczerzyłam się tak do żadnej książki, nie mówiąc już nawet o głośnych wybuchach śmiechu (niezapomniana scena z wódką). I mogłabym doszukiwać się wad, bo one są, ale mówi się trudno... ja ich staram się nie widzieć, jakoś mnie nie obchodzą. Życie Nastayi i Josha nie było perfekcyjne, bo nic nigdy nie jest. Ta historia też nie musiała zostać napisana najpiękniejszymi i najbardziej wyszukanymi słowami. Ważne, że jest, to się liczy. 

Narracja toczy się dwutorowo, możemy oglądać świat zarówno oczami Nastayi, jak i Josha, a obydwie zabiegi tak doskonale przeplatają się i dopełniają, że wprost nie sposób odłożyć tej historii na później. Dusze bohaterów w jakiś magiczny sposób się zlewają, w pewnym momencie - nie wiadomo nawet kiedy - tworzą jedną nierozerwalną całość, a czytelnika zapraszają do siebie, dostaje specjalne krzesło w garażu. Przestaje odliczać strony do końca, przestaje patrzeć na zegarek, przestaje zwracać uwagę na miejsce, w którym się obecnie znajduje, jakby nic nie liczyło się prócz tej historii. 

Okay, czasami wieje schematem, ale to nie przeszkadza, bo w pewnym momencie pani Millay robi jak setki pisarek przed nią, by potem się wycofać i poprowadzić akcję inaczej. Istna karuzela, taki huragan zawirować i niedopowiedzeń. Ile pytań w tej książce! Ile spraw do wyjaśnienia! I najlepsze, że potem wszystko staje się całkowicie jasne, niemalże przezroczyste, bo Katja Millay skonstruowała fabułę w taki sposób, że dwoiłam się i troiłam nad rozwiązaniem zagadek, kiedy ona w każdym rozdziale decydowała się uchylić jedynie rąbek tajemnicy, samiuśki jej skrawek. 

To autentyczny cud, bo po raz pierwszy nie przeszkadzały mi w lekturze przekleństwa. Co więcej, idealnie wpasowały się w treść. Naprawdę. Polubiłam nie tylko głównych bohaterów, ale też tych pobocznych, a każdemu z nich autorka oddała sprawiedliwość, co znaczy, że poświęciła im wystarczająco dużo miejsca. Uwielbiam nawet Draw, a przecież to zwyczajny dupek. 

Przez ostatnie dwa dni dosłownie żyłam tą książką, nie chciałam się nigdzie bez niej ruszać. Cały czas nosiłam przy sobie czytnik i powtarzałam: jeszcze tylko jeden rozdział, jeszcze tylko przeczytam tę stronę do końca, skończę ten akapit i odrobię lekcje... Aha. Każdy wie jak to się skończyło. Być może moja opinia nie jest racjonalna, być może, bo Morze spokoju wydaje mi się zbyt cudowne, aby istniało naprawdę, ale... ale jeśli czytacie te słowa to wiedzcie, że mam ochotę przytulić każdego, kto też sięgnie po tę książkę. Polecam tak gorąco, że bardziej już się chyba nie da.  .    

"Co zobaczyłaś, kiedy umarłaś? - Uśmiecha się półgębkiem, niepewnie, jakby czuł się zażenowany własnymi słowami. - Bo chyba nie Morze Spokoju? 

Spoglądam na niego i wcale nie jestem taka pewna. 

-Co to było za miejsce? - Jego głos załamuje się lekko, po uśmiechu nie został ślad. (...) 

-Twój garaż."

_______________

PS. Zapraszam - http://na-krawedzi-kola.blogspot.com/ :)