jeśli spłoniemy, ty spalisz się razem z nami

Byłam dzisiaj w kinie na jednej ze zdecydowanie najgłośniejszych premier tego roku i nie rozumiem dlaczego, u licha, każdy twierdził, że Kosoglos jest tak beznadziejnym filmem. Serio. Ja razem z koleżanką doszłam do wniosku, że to była najlepsza ekranizacja z dotychczasowych. Może to wynikać z faktu, że w książce już zawsze będzie mi czegoś brakowało, może też z tego, że Collins pisząc z perspektywy Katniss nie pokazała tego, czego bohaterka nie była świadkiem. Natomiast ekranizacja daje nam pełniejszy obraz, pokazuje wojnę bez upiększeń i razem z widzem usiłuje odnaleźć nadzieję... 

Uwielbiam Jennifer Lawrence, która już w pierwszej filmowej części nieodwołalnie zlała się z książkową Katniss i nadała jej o wiele wyraźniejsze barwy. Widać, że w Kosogłosie dała z siebie jeszcze więcej, niż w Igrzyskach i W pierścieniu ognia. Nie mogłam się nadziwić, że tak umiejętnie przekazała emocje Katniss, początek jej załamania psychicznego, czas ciągłej niepewności i serce wypełnione strachem o bliskich, a także niesłychaną siłę w chwilach, kiedy trzeba było stanąć do walki. Również Josh Hutcherson pokazał na co go stać, nie zachowywał się już tak sztucznie i nienaturalnie jak wcześniej miało to miejsce, ale w końcu, pewnie przyczyniła się do tego też doskonała charakterystyka, sprawił że serce zaciskało się z bólu. Aktor wcielający się w postać Haymitcha oraz aktorka grająca Effie oczywiście niezastąpieni, choć nie grają pierwszych skrzypiec to zdecydowanie przykuwają uwagę i rozluźniają gęstą atmosferę. Prezydent Snow ze swoją pokerową twarzą broni się sam, ale prezydent Coin jest... ekhem, za dobra? Zbyt ciepła i serdeczna, jakoś strasznie groteskowo wypada w porównaniu z pierwowzorem. Nie mogę zapomnieć o Natalie Dormer, która choć odegrała nieznaczną rolę, jednocześnie sprawiła, że nie wyobrażam sobie tej produkcji bez niej. Ach! No i Clafin, któremu tak bardzo chciałabym podziękować, że tak świetnie odzwierciedlił Finnicka, który w książce ginie w tłumie, a w filmie wypada wręcz idealnie.           

Ścieżka dźwiękowa jest przecudowna, zwłaszcza rozczuliła mnie na napisach końcowych Lorde za swoją piosenką Yellow Flicker Beat, której ostatnio słucham w nieskończoność. Efekty specjalne czasami szwankowały, dość znacząco rzuciły mi się kilka razy w oczy komputerowe przeróbki, ale cała reszta zapierała dech w piersiach, bywały momenty, kiedy nie czułam się tylko widzem, ale uczestnikiem wydarzeń. Scena, kiedy Katniss śpiewa Drzewo wisielców wypada pięknie, a nagrywane propagity wyzwalają ogień także w widzach. Jedyne do czego mogę się przyczepić to... (błagam! nie czytajcie tego!) bardzo przełomowy moment pod koniec, na którym myślałam, że zakończy się Kosogłos część 1, a gdy on właśnie nastąpił... zaczęłam się śmiać. Zresztą nie tylko ja, bo moja koleżanka też, a zaraz po tym dziewczyny siedzące w rzędzie za nami. Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy to nie żart, no ale najwidoczniej nie, no cóż, widocznie po prostu te kilka sekund wypadło najzwyczajniej w świecie głupio, dobrze że reżyser na tym nie zakończył, ale dodał jeszcze kilka minut, w przeciwnym razie pozostałby mi po tej scenie jedynie niesmak.   

        

Uważam, że słusznym wyborem było podzielenie Kosogłosa na dwie części i myślę, że dzięki temu finał okaże się jeszcze bardziej spektakularny i nie będę miała już żadnego "ale", jak jest w obecnym przypadku. Na razie pozostaje mi tylko czekać. A wy oglądaliście? Jak wrażenia?