Latać wraz z sercem w chmurach

O czym jest Serce w chmurach? 

Właściwie tylko o miłości i pogodzeniu się z zaistniałymi zmianami.To podróż z ziemi do nieba, a potem z powrotem na twardy grunt. To też odwaga - uśmiechnąć się, kiedy nie masz na to żadnej ochoty. 

Hadley Sullivan spóźnia się o cztery minuty na samolot do Londynu z czym wiąże się także spóźnienie na drugi ślub jej ojca z Charlotte, kobietą, której jeszcze nie udało się jej nawet poznać. Wtedy spotyka Oliviera i zdaje sobie sprawę, że dziwne zbiegi okolicznością odegrają ogromną rolę w jej życiu.    

Książka przewidywalna, niby romantyczna, a jednak nie, bo podobno traktuje o miłości, a to uczucie rozwijające się między Hadley a Olivierem jest zbyt zwyczajne, nieprzykuwające uwagi. Idealny przykład miłości od pierwszego wejrzenia, w którą ja osobiście nie wierzę, gdzie te całe "podchody" trwają dwadzieścia cztery godziny, a potem otrzymujemy coś w rodzaju "I żyli długo, i szczęśliwie". To w mojej opinii spory minus, bo ogólnie książki o miłości dobrze się czyta, ale gdyby w uczucie opisane przez Jennifer Smith wkradła się choć kapka realizmu, a nie wymyślnej bajki - to z pewnością by nie zaszkodziło. 

Poza samą miłością w powieści zaskakująco dobrze rozwinięte zostały wątki rodzinne bohaterów - ślub ojca Hadley i jej przemyślenia z tym związane, wspaniale opisane dzieciństwo bohaterki, natomiast jeśli chodzi o przeszłość Oliviera - nic nie zdradzę. Akcja jest płynna, ale bez zbędnych zawirować, bo czytelnik jest w stanie przewidzieć co się wydarzy za chwilę i jakie decyzję podejmą poszczególne postaci. 

Sam styl pani Smith jest... zadowalający, nie powala, nie sprawia, że czytelnik się niecierpliwi i zachwyca opisywanymi wydarzeniami. Serce w chmurach to zapis historii, którą się czyta, żeby po prostu dobrnąć do końca, a potem zapomnieć. W mojej pamięci na pewno nie pozostanie na dłużej niż do dzisiejszego wieczora. 

Ale tak naprawdę ta opowieść nie jest taka zła, jest po prostu zwykła i aż za prosta, a ja tego nigdy nie potrafiłam docenić. Uwielbiam to, co się wyróżnia, zachwyca swoją innością, a tutaj jest codziennie, naturalnie, zbyt wyblakło, nawet cumulusy wydają się nie być białe, a szare.