O dwóch ostatnio obejrzanych filmach

zostać wśród żywych czy oddać się śmierci? 

Zostań, jeśli kochasz obejrzałam zachęcona mnóstwem pozytywnych słów, które krążyły dookoła mnie. Byłam przygotowana na ładny i ciepły film, zadający na koniec tytułowe pytanie i sprawiający, że po prostu te niecałe dwie godziny nie okażą się zmarnowane. 

Niestety ekranizacja powieści Gayle Forman (której nie czytałam) straszliwie mnie zawiodła. Historia, którą opowiada nam Mia jest przesłodzona, melodramatyczna, przesadzona i... po prostu nudna, a do tego boleśnie przewidywalna. Jedyne co potrafiłam robić podczas oglądania to wzdychać z miną pełną żałości i totalnej porażki. 

Gra aktorska jest... słaba, nikt mnie nie przekonał, powiem szczerze, że bieg wydarzeń mało mnie przejął i oglądałam na siłę. O ile Chloe Moretz - odtwórczyni roli głównej bohaterki - była całkiem znośna, o tyle Jamie Blackley - jej filmowa wielka miłość - był totalnym nieporozumieniem. Reszta nie wyróżnia się z tłumu, zostało im poświęcone tak mało miejsca, że nie sposób ocenić mi czy się spisali, zwyczajnie nie mieli okazji się odpowiednio zaprezentować. 

Ścieżka dźwiękowa drażniła mnie tylko, nie mogłam połączyć jej z tym, jaki gust mieli bohaterowie, bo to zwyczajnie nie pasowało, Mia z wiolonczelą jakby się gryzły, a po dziewczynie nie było widać śladu emocji kiedy grała. Sam Adam kreowany na szalonego rockmena okazał się mdłym romantykiem. 

Osobiście nie polecam, bo wymęczyłam się bardzo, ale jeśli lubicie wyidealizowane historie to czemu nie?      

*** 

o tym, że przyjaźń jest tylko wstępem do czegoś znacznie większego

Jeśli chodzi o Love, Rosie to wyszłam z kina naprawdę zachwycona mimo, że wątek przyjaźni od dziecka, która przeradza się nieoczekiwanie w coś bardziej skomplikowanego jest typowy i każdemu z nas na pewno dobrze znany, może nie tylko za sprawą literatury i filmów, ale też z własnego doświadczenia. 

Tak więc Love, Rosie jest strasznie przewidywalne, na tyle, że koleżanka była w stanie szeptać mi co parę minut swoje sugestie dotyczące kolejnej sceny (których 75% się sprawdziło) do ucha, zanim ja w ogóle zdążyłam na ten temat pomyśleć. Mimo to ekranizacja powieści autorstwa Ahern Cecelia okazała się ciepła, urocza, śmieszna i poprowadzona z przymrużeniem oka.

Lily Collins okazała się świetną Rosie, wypadając niezwykle przekonująco i całym sercem wczuwając się w przydzieloną jej rolę, natomiast Sam Claflin to chyba nie tylko dla mnie najlepszy punkt tego filmu, prawda? Naprawdę uwielbiam tego aktora, można pochwalić umiejętności. 

Polecam na jeden z zimowych wieczorów, kiedy mamy ochotę znowu wyobrazić sobie gorące lato i promienie słońca ogrzewające skórę.