Legenda o ptaku...

"Pewna legenda opowiada o ptaku, który śpiewa jedynie raz w życiu, piękniej niż jakiekolwiek stworzenie na ziemi. Z chwilą gdy opuści rodzinne gniazdo, zaczyna szukać ciernistego drzewa i nie spocznie, dopóki go nie znajdzie.

A wtedy, wyśpiewując pośród okrutnych gałęzi, nadziewa się na najdłuższy, najostrzejszy cierń. Konając, wznosi się ponad swój ból, żeby prześcignąć w radosnym trelu słowika i skowronka. Jedną, najświetniejszą pieśnią, za cenę życia. Cały świat zamiera, aby go wysłuchać, uśmiecha się nawet Bóg w niebie. Bo to, co najlepsze, trzeba okupić ogromnym cierpieniem... Przynajmniej tak głosi legenda."

"Skradliśmy to, co zaślubiliśmy Bogu, i oboje musieliśmy zapłacić."

Pierwsze co pomyślałam po przeczytaniu Ptaków ciernistych krzewów to to, że wiele bym dała za magiczne nożyczki. Takie tylko do literatury, żebym mogła nimi wyciąć wszystkie niedoskonałości tej powieści i pewne niesmaczne sytuacje, które pewnie w jakiejś innej książce by pasowały, ale tutaj zwyczajnie okazały się nie na miejscu. Usunęłabym jedno brzydkie zdanie, które mnie niezwykle oburzyło, ale to może wynikać z faktu, że ostatnio stałam się bardzo religijną osobą. 

Jak już uporałabym się z tym wszystkim, o czym pisałam wyżej, wtedy mogłabym z czystym sumieniem powiedzieć, że tę powieść lubię.

A tak... cóż, powiem, że... doceniam, naprawdę doceniam ten świetny styl jakim operuje McCullough. Dodam, że jest zgrabny, lekki, może nie oryginalny, ale na pewno kształtujący piękne krajobrazy Australii, charaktery postaci, fabularne wątki i życie na farmie w Droghedzie. A przez to przewijają się różne podróże w różne zakątki świata... Małe i duże domieszki miłości. A każda z nich jest piękna i tak samo skomplikowana, sprawy ciągną się całe lata... Jednak czytelnik już na początku może się domyślić jak to się skończy, tyle że nie ma pewności, musi się upewnić w stu procentach, więc czyta. Czyta dalej. Przechodzi przez Wielką suszę i zbawienne deszcze, przemierza części i kolejne rozdziały...

I uświadamia sobie, że to rzeczywiście strasznie ładna książka. Taka, w której znajduje się swojego ulubionego bohatera, a potem się denerwuje, bo autorka zrobiła z nim coś, na co biedny czytelnik nie wyraził zgody. Dobra, ja nie wyraziłam! Nadal się nie zgadzam! Nie! To niesprawiedliwe! 

Potem była bohaterka, a raczej była wcześniej - bo to starsza siostra Dane`a, ale wcześniej jej nie znosiłam, więc później trzeba było się z nią przeprosić i powychodzić razem na scenę, zdjąć buty i napisać jakiś list od czasu do czasu.  

Tak więc... polecam! Chociaż takie magiczne nożyczki by się przydały, sprawiłyby, że Ptaki ciernistych krzewów byłyby znacznie lepsze i mogłabym je zacząć lubić, a na razie jedynie doceniam. Tak jak docenia się Prousta, o którym Colleen McCullough wspomina.