"Moje idee to gwiazdy, których nie potrafię ułożyć w konstelacje."

Zacznę od tego, że to cholernie dobra książka.   

Taka, którą, aby znaleźć - trzeba przeczytać setki innych. Trzeba zobaczyć tysiące przeróżnych okładek, przekartkować tysiące innych stron, czasami nawet nie wartych poświęconego im czasu, aby potem spotkać właśnie tę. Jedyną na świecie.   

"Czasami trafiasz na książkę, która przepełnia cię dziwną ewangeliczną gorliwością oraz niezachwianą pewnością,że roztrzaskany na kawałki świat nigdy już nie będzie stanowił całości, dopóki wszyscy żyjący ludzie jej nie przeczytają. Ale są też dzieła takie jak Cios udręki, o których nie możesz opowiadać innym, książki tak rzadkie i wyjątkowe, i  t w o j e, że dzielenie się nimi wydaje się niemalże zdradą."      

Trafiłam na tę książkę gdzieś w internecie, jakoś chwilę po premierze, gdy nie była otoczona jeszcze tym ogromnym uwielbieniem i nie było wokół niej tych wszystkich zachwytów. Pamiętam, że spodobała mi się okładka. Taka sylwetka chłopaka zapatrzonego gdzieś daleko, daleko... Patrzącego w niebo, na którym gwiazdy się palą. Do tego zakreślony portret dziewczyny z przymrużonymi i opuszczonymi oczami. Zaczęło mnie zastanawiać, czego to jest zapowiedzią. Co tam siedzi w środku. Co wyleci, jeśli otworzę książkę. Może motylki? Może jakieś błyszczące cudowności? Może jakieś gwieździste konstelacje? 

 

Więc kupiłam. Tak tylko, żeby sprawdzić. 

I okazało się, że wyleciało ze środka wszystko to, o czym myślałam, ale pojawiło się też wiele innych rzeczy... 

Zaczął wypływać ogromnymi falami ból, który uporczywie domagał się byśmy go odczuwali. Powoli brał sobie w posiadanie bohaterów książki, by potem przenieść swoją moc na bezbronnego czytelnika. Pojawił się worek z siłą, której oni już nie mieli ochoty nosić. Zbudowano rollercoaster jadący cały czas w górę. Zapomnienie, którego się boją, ale wiedzą, że jest nieuniknione. Durna mantra: Będę żył dziś najlepiej jak potrafię. Słowa zawsze i okay. Brak wiary w jakiekolwiek kiedyś. A także historia zawarta w Ciosie udręki, napędzająca bieg całej książki i sprawiająca, że zdenerwowany czytelnik krzyczy razem z Hazel, że chce dowiedzieć się, co będzie dalej. 

A potem już wszystko zaczęło płynąć...     

Wydarzenia zaczęły się przeplatać. Bohaterzy rozmawiali coraz częściej o umieraniu, o chorowaniu na raka, o tym, że śmierć pojawia się niespodziewanie. Umiera się w środku zdania. Stawiali pytania i próbowali na nie odpowiadać. Mówili o nieskończonościach, które są większe niż inne. Gdzieś miedzy tym zaczęło przewijać się coś o wszechświecie, jakieś domieszki dobrego humoru, krzywe uśmiechy i podróż do Amsterdamu.

" - Nie zabijają, dopóki ich nie zapalisz - powiedział, kiedy samochód zatrzymał się przy nas. - A ja nigdy żadnego nie zapaliłem. Widzisz, to metafora: trzymasz w zębach czynnik niosący śmierć, ale nie dajesz mu mocy, by zabijał."

A mnie zaczął coraz bardziej zachwycać styl jakim operuje Green. Pewnego rodzaju zabawa słowami wiążąca się z zabawą z życiem. Zaczęły zachwycać wszystkie rozwijane wątki, małe upadki postaci i podnoszenie się wytężając wszystkie możliwe siły. Zadziwiała mnie konstrukcja fabuły, ubrana w rozdziały tak, by nie można się było oderwać. Chociaż, gdyby uparty czytelnik się przyczepił, wymyśliłby parę małych zarzutów, ale one i tak nie odebrałyby idealności tej idealnej powieści. Nie warto się więc nad tym głowić.      

Poczytałam sobie znowu, bo miałam ochotę trochę pośmiać się, a potem popłakać.