"Są wędrowcy, którzy wchodzą do lasu i nigdy z niego nie wychodzą."

Jari ma osiemnaście lat, gdy spotyka Jaschę. A ona prowadzi go w głąb lasu, w sam jego środek.

Wyobraźcie sobie ten las. 

Na początku wygląda niewinnie, dopiero później robi się coraz bardziej gęsty, coraz bardziej dziki. Trzeszczący, pełen niespotykanych odgłosów. Mówią, że jest koszmarny. Nazywają go lasem cieni, ciemną puszczą, mglistym ostępem. Mgła pojawia się tam zawsze o tej samej porze i nie widać, dokąd się idzie. Gdy nad drzewami rozpościera się czarna noc, gdzieś w tej nocy skradają się wilki. W tym lesie jest także niedźwiedzica, która szuka swoich młodych. Wszystkie zostały skradzione, wszystkie stracone, były trzy i trzy zniknęły. A ona nadal szuka ich każdej jesieni. 

Ten las to pułapka, labirynt. Las jest skąpany we krwi, pełen jest grobów.    

W zimę oszroniony, kryształowy, srebrzysty. 

Nie błądzą w nim tylko ci, którzy nie dali się otulić brakowi realizmu, nie zatracili granicy między jawą a snem. 

Gdzieś w środku tego lasu stoi dom.

Ogromny. Jest w nim mnóstwo pokoi, korytarzy, schodów, zakamarków i luster. Porośnięty jest bluszczem i czerwonym dzikim winem. Są tam na ścianach lampy olejowe. Ten dom skrywa wiele tajemnic. Wszystko w nim sobie przeczy, nie pasuje do siebie, wydaje się jakąś niebiańską iluzją, nieprawdopodobnym złudzeniem. I w tym domu, w tym lesie, kryje się zabójcze piękno. Świat, gdzie można żyć i próbować zapomnieć, gdzie minuty zamieniają się w dni, dni w tygodnie, aż czas przelatuje między palcami. 

Dopóki śpiewa słowik...

Nie rozumiem fali krytyki, która w ostatnim czasie ogarnęła tę książkę. Ona jest piękna, jest najpiękniejszą ucztą dla wyobraźni. Jest taka nieprawdopodobna, pełna pytań i niedopowiedzeń. Zagadek, tajemnic, nienormalności. Zdaje się być baśnią, ubraną w płaszcz pięknych słów, a Antonia Michaelis snuje ją w cudowny sposób. Tworzy nam przed oczami cudowną scenerię lasu, jesienią i zimą, ukazuje niezwykłość domu i jego właścicielki. Opis, który można znaleźć na okładce jest tak naprawdę niczym, jest niewielkim zarysem fabuły, a w rzeczywistości jest ona niebywale skomplikowaną, utrzymującą w ciągłym napięciu idealnie skonstruowaną historią, z której wylewa się ogarniające wszystko piękno... 

Dopóki śpiewa słowik, jest równie dobrą książką co Baśniarz tej autorki. Obydwie powieści otulone są kocem utkanym z różnych bajek i opowieści wykształconych ze słów. Obydwie przeszywa lodowate zimno, które przechodzi także na czytelnika. Obydwie są niesamowicie oryginalne i wyjątkowe, wyróżniają się z szarego tłumu schematycznych młodzieżówek. Można się zakochać w piórze pani Michaelis, w tym jakie jest ładne i zgrabne, jak dobrze prowadzi fabułę i z rozmachem kreśli barwne sylwetki bohaterów. Akcja biegnie nieśpiesznie, po to, aby oszołamiać czytelnika nowymi wrażeniami, spokojnie i wolno, po kolei.

Dopóki śpiewa słowik... 

Przeczytaj i zatop się w świecie fantazji i wyobraźni. Zadaj pytania i spróbuj sobie na nie odpowiedzieć, bo nikt nie będzie chciał ci pomóc. Odkryj, co kryje się za drzwiami, co się stanie, gdy przekręcisz klucz w zamku. Nie wiem, czy będziesz miał siłę, by opuścić las...