"Każdy z nas nosi w sobie niebo i piekło."

"Określać znaczy ograniczać."

Uwierzcie mi, że istnieje granica między książką, a tylko książką. Te drugie są zwyczajne, czasami miłe, ale po paru dniach rozmazują się w pamięci czytelnika. To tak, jakby w ogóle ich nie było. Albo były, tyle że niewyraźne, bo mgłą spowite. Te pierwsze natomiast to książki prawdziwe, wywołujące  w człowieku to, co wywoływać powinny, sprawiające, że po przekręceniu ostatniej kartki już się wie, że się powróci i że potrafiło się będzie mówić fragmenty z pamięci. 

"Nie ma książek moralnych lub niemoralnych. Są książki napisane dobrze lub źle. Nic więcej."

Oscar Wilde przekroczył tę granicę. Portret Doriana Graya jego autorstwa jest czymś więcej. Czymś ponadczasowym, namacalnym, kreującym postaci żywcem wyjęte z rzeczywistości, a jednak uwikłane w sieci nierealności. Niezwykłe jest to, jak doskonale Wilde potrafił obserwować ludzi, co więcej, jak niesamowicie ujął wszystko to w słowa, co zazwyczaj objawia się zwykłemu człowiekowi jako kłębek szarych, splątanych ze sobą rozumowań, w których nie potrafi złapać ani początku, ani też końca. A Oscar Wilde to wszystko rozsupłał, poukładał i pokazał. Do tego w tak uderzający sposób.

"Papieros jest doskonałym przykładem doskonałej rozkoszy. Sprawia przyjemność, a nie zaspokaja."

Portret Doriana Graya to wcale nie jest gruba książka, ona ma zaledwie trochę ponad dwieście stron. Uwierzcie mi, że sztuką jest przedstawić to, co się ma do przedstawienia, na tak niewielkiej ilości kartek, pozostawiając jedynie coś na kształt niedosytu z jakimś chorym przeświadczeniem, że przecież taka jest prawda, a równocześnie to nic prawdziwego. Taki zbiór rzeczy moralnych i niemoralnych, pogoń za grzechem, za pokusą, nieosiągalną miłością i uświadomieniem sobie, jak bolesne bywają wyrzuty sumienia.

"Wywierać na kogoś wpływ znaczy to samo, co obdarzać go swoją duszą. Człowiek taki nie posiada już wówczas własnych myśli. Nie pożerają go własne namiętności. Cnoty jego nie należą już do niego. Nawet jego grzechy, jeśli w ogóle grzechy istnieją, są zapożyczone od kogoś innego. Staje się on echem cudzej melodii, aktorem roli nie dla niego napisanej."

Historia Doriana Graya to wspaniały przykład na to, jak ogromny wpływ mają otaczający nas ludzie i jak powoli przejmują nad nami kontrolę, gdzie żadna ze stron do końca nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Przykład też na to, że jeśli coś masz, to już tego nie chcesz, a to coś nieosiągalnego, zawsze jest najbardziej pożądane. Źródłem zła w Dorianie był portret, tylko portret, sam nic by nie zdziałał, gdyby na pozującego ktoś inny nie wywarł zgubnego wpływu. 

"Kochać - to znaczy wznieść się ponad siebie."

Styl jakim posługuję się pisarz jest wręcz fantastyczny, jest wyrazisty, z ogromną dozą dobrego smaku, ale odpowiednio wyważony, pozostawiający czytelnikowi otwartą bramę do świata wyobraźni i interpretacji. Opowieść zaczyna się wraz z zapachem pięknych róż, kończy, gdy kwiaty te całkowicie uschną, tracąc czar dawnej świetności. Nie zostaje się po nich nic, oprócz...

Opowieść okraszona kompozycjami Chopina, ciągłymi kłamstwami unoszącymi się w powietrzu, zbyt dużą ilością obłudy, którą nasączone jest zbyt dużo zdań i jakimś mrokiem, w którym widać jedynie dwoje oczu. Pięknych, bo młodych, ale przerażonych. Zdumiewa to ciągłe pragnienie młodości, jakby było dosłownie wszystkim i nie było nic ważniejszego. Szokuje też tytułowy portret, obrazujący rozsypkę człowieka, jego prawdziwe odbicie. Bo przecież prawda kryje się wewnątrz.

Portret Doriana Graya to książka, którą ma się ochotę czytać na głos i tak też się robi, aby odpowiednio rozsmakować się w słowach. Polecam, bo Oscar Wilde zdecydowanie był artystą, który stworzył coś pięknego, a jego powieść ma za zadanie ukrywać go, nie objawiać. I pamiętajcie, żeby szukać pod powierzchnią, czytać między wierszami, odczytywać umowne symbole i starać się rozgryźć nagromadzone paradoksy.

"(...) sztuka odzwierciedla widza, nie życie." 

Wyraziłam w tym tekście co najwyżej jedną setną z tego, co myślę.