nie dajcie się zabić

To dziwne, dziwne jest to, co potrafi jedna z pozoru zwykła historia zrobić z człowiekiem.

Igrzyska śmierci.

Czytane tyle razy, że nie jestem w stanie podać liczby, znane niemalże na pamięć. Potrafię dyktować cytaty z pamięci, roztrząsać miliony razy każdy najmniejszy szczególik, zachwycać się przez miliony sekund tylko jedną chwilą. Widok broszki z kosogłosem sprawia, że robi mi się ciepło na duszy. Każda zaczytana część trylogii na mojej półce wydaje się mieścić w sobie życie, tętnić nim wręcz, jakby dzielił ją ułamek sekundy od wybuchu, a ona zawisła na krawędzi.

 - Właściwie nie wiem, jak to ująć. Chodzi o to, że… chcę umrzeć taki, jaki jestem naprawdę. Nie jestem pewien, czy rozumiesz, o co mi chodzi (…).
- Chcesz przez to powiedzieć, że nikogo nie zabijesz? – zdumiewam się.
- Nie, gdy przyjdzie co do czego, na pewno będę zabijał jak wszyscy. Nie odejdę bez walki. Po prostu usiłuję znaleźć sposób na to, że jestem kimś więcej niż zaledwie pionkiem w ich igrzyskach.
- Ale nie jesteś kimś więcej. Nikt z nas nie jest. Na tym polegają igrzyska.
- Zgoda, ale w głębi duszy powinniśmy pozostać sobą, i ty, i ja- upiera się Peeta. – Wiesz, w czym rzecz.
- Trochę. Słuchaj, bez obrazy, Peeta, ale właściwie kogo to obchodzi?

 - Mnie. Co innego może mnie obchodzić w takiej sytuacji?

Collins nigdy nie jawiła mi się jako autorka, na której prozę zwróciłabym uwagę. Daleka przyszłość. Ruiny Ameryki Północnej. Raz na rok władze wymuszają dostarczenie chłopca i dziewczyny w wieku od dwunastego do osiemnastego roku życia, aby wzięli udział w Głodowych Igrzyskach, będących masową rozrywką. Ludzi to bawi, ludzie lubują się w oglądaniu zabijających się dzieci, ludziom podoba się widok sieczki przy rogu obfitości. A telewizja transmituje tę zabójczą zabawę. Z takiego krótkiego opisu już można wnioskować, że Igrzyska śmierci nie są sielanką, ani miłą opowiastką do poczytania na wieczór. Nie, stanowczo nie, igrzyska są grą na śmierć i życie, próbą przetrwania, ostatecznym pokazaniem na co stać człowieka, kiedy uruchamiają się w jego mózgu te trybiki, których jedynym celem jest przeżycie.

Styl Suzanne Cllins - czy nie jest zbyt wymiarkowany, prosty, bezbarwny, aby opisać to wszystko? Moje pierwsze wrażenie rzeczywiście tak wyglądało, dopóki nie zostałam złapana w fabularne sidła i dopóki nie oplotły mnie one tak mocno, że nie byłam w stanie oderwać się od opowieści Katniss Everdeen nawet na minutę. I teraz uważam, że pisarka wykonała swoje zadanie doskonale. Nie zniosłabym tysięcy przymiotników, ani opisów konających trybutów. Zamiast tego dostajemy fakty. Prostymi, ale doskonale wyważonymi słowami autorka kreśli bieg wydarzeń, poczynając od zwykłych rozmów postaci, a kończąc na możliwości zawarcia niewysłowionej gamy uczuć w jednym, wydawałoby się, banalnym zdaniu. W ten właśnie sposób liczy się każde słowo, każdy gest, każde spojrzenie, odpowiedź oczu, niuans z początku błahy, na końcu odkrywający przed nami swoje znaczenie.

Każdy tom trylogii jest inny.

 

"- Dobrze wiesz, jak zabijać. 

- Nigdy nie zabiłam człowieka. 

- A właściwie co to za różnica? 

Najgorsze jest to, że jeśli zdołam zapomnieć, że nie poluję na ludzi nie będzie żadnej."

Pierwszy to zwłaszcza gra, tocząca się podczas siedemdziesiątych czwartych Głodowych Igrzysk, niezwykłe pokazanie nienawiści do Kapitolu, a także różnobarwnych sylwetek postaci. To, że nie wszyscy są jednoznacznie czarni lub biali. Pokazanie zdumiewającej odwagi i siły, braku troski o życie ludzi, również miłości platynowej, udawanej i wymuszonej, odgrywanej przed całym światem, przed kamerami. Tutaj też tworzy się zarzewie buntu, a sprezentowana broszka zostaje symbolem nadchodzącej rebelii.

"Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze." 

W pierścieniu ognia jest źródłem niepewności, początkiem nierównowagi, istną huśtawką nastrojów, jest też wyraźnym buntem, sprzeciwem przeciwko władzy. Znakiem, że każdy ma już dosyć. Podobno tamte igrzyska były tylko dziecinną zabawą, dopiero teraz rozpocznie się gra. A bohaterowie? Oni chyba też nie wiedzą, w którą stronę pokierować swoje kroki, więc błądzą i wyciągając ręce do przodu szukają jakiejś nieistniejącej podpory.

Kosogłos jest czymś więcej, niż tylko ostatnią częścią mojej ulubionej serii. To podróż w głąb natury ludzkiej, odwiedzenie jej najgłębszych zakamarków, wyraźny upadek, niemożność poradzenia sobie z otaczającą bohaterów rzeczywistością. Droga ku normalności, do spokoju i życiowej przystani. Ale wiadomo, nocne koszmary nigdy całkowicie nie zginą, wspomnień się nie pozbędziemy, strachu przed ciemnymi cieniami nie da się od tak po prostu z nas wykorzenić. Ale dobrze, że możemy liczyć na osobę, która jest obok i w każdej chwili może przyciągnąć nas do siebie. 

"Więc kiedy szepce:

- Kochasz mnie. Prawda czy fałsz? 

Odpowiadam: 

- Prawda."

Może to głupie i dla postronnego obserwatora nic nieznaczące, ale muszę dodać, że zawsze na widok jakiejkolwiek rzeczy związanej z Igrzyskami Śmierci moje serce płonie tak samo, jak dziewczyny, która igra z ogniem. Bynajmniej, czy to cytat, czy zwykłe zdjęcie aktora z filmowej ekranizacji - na mojej twarzy wykwita szeroki uśmiech. Polecam z nadzieją, że zachwycicie się tak bardzo jak ja.