Wybacz mi, Leonardzie

Dzisiaj Leonard ma swoje urodziny, obchodzi osiemnasty rok życia. Ale nikt o tym nie pamięta. Dosłownie nikt. 

Co robi Leo? 

Przygotowuje prezenty dla najbliższych mu ludzi. Goli głowę na łyso. Po raz kolejny ubiera pogrzebowy garnitur i jeździ metrem, obserwując nieszczęśliwych dorosłych. Zabiera walthera P38 ze sobą do szkoły, zamierzając nie tylko popełnić samobójstwo, ale też zastrzelić Ashera Beala. 

Co dalej? 

Z początku powieść Wybacz mi, Leonardzie jawiła mi się jako książka przede wszystkim komiczna, przezabawna, wiejąca ironią, groteskowa i z wyolbrzymionymi problemami. Poruszająca zagadnienia, na które normalny człowiek nie zwraca uwagi. Bo kto z nas zastanawiałby się dlaczego, u licha, nasz nauczyciel nigdy nie podwija rękawów koszuli? 

A potem uległo to zmianie. 

Książka stała się jednym wielkim wołaniem głównego bohatera o pomoc. Głuchym wołaniem, niedobiegającym do niczyich uszu. Jakby jego matka nie słyszała jego krzyku. Jakby ten krzyk już nigdy nie miał się wydostać z jego ust.

A jednak się wydostaje. I Leo mówi nie tylko czytelnikom, ale też jeszcze komuś, co się dzieje, dlaczego tak się czuje i dlaczego nie chce już żyć. 

Pozostają zatrzaśnięte drzwi. 

I cisza.

***

Nie tylko doskonale i lekko napisana, posiadająca wspaniale skonstruowaną fabułę, ale też cudowną mieszankę fikcyjnych postaci. Przez większą część przezabawna po to, by później wkroczyć na bardziej poważne grunty i poruszyć trudniejsze tematy. Leo zadaje takie pytania, jak każdy z nas. Zastanawia się nad istnieniem Boga, usiłuje znaleźć szczęśliwego dorosłego, brakuje mu zaufania do ludzi. Pojawia się też nikły wątek romantyczny, ale naprawdę niewiele go jest, tak tylko, żeby pokazać, że to kolejny z punktów na liście: Czego brakuje Leonardowi. 

Muszę przyznać, że powieść Matthewa Quicka bardzo mnie zaskoczyła, nie spodziewałam się tak dużej ilości pytań dotyczących życia. Ba! Byłam niemalże pewna, że to jedynie zwykłe czytadło! A tymczasem Leonard Leacock stał się jednym z tych bohaterów książkowych, z którymi chętnie bym się spotkała, aby zamienić chociaż kilka słów. Jego historia niezwykle mnie wciągnęła już po przeczytaniu pierwszej strony, wprost nie mogłam się oderwać. Polecam z całego serca!