“Who we are, and who we need to be to survive are very different things."

Właśnie popełniłam jednen z największych niepisanych grzechów głównych każdego książkoholika. Otóż, zamiast jako grzeczna dziewczynka przeczytać Misję 100 Kass Morgan, włączyłam pierwszy odcinek The 100. Co więcej, wcale nie zamierzam tego naprawić, bo po obejrzeniu całego pierwszego sezonu i zapoznaniu się z kilkoma recenzjami papierowej wersji, stwierdziłam, że nie warto, skoro pierwowzór skupia się na miłosnych zawirowaniach, których de facto na ekranie nie zobaczymy. Przynajmniej nie w takiej formie jak moglibyśmy się spodziewać. Uogólniając, naczytałam się spoilerów, ale z Wami nie zamierzam się nimi dzielić. Po prostu wiedzcie, że o The 100 napiszę, jako kinowoman, bez pokazywanie palcem, gdzie akcja odbiega od wydarzeń w książce i gdzie któryś z bohaterów został zastąpiony zupełnie innym. Także, no, do dzieła...


The new age

1. Dlaczego w ogóle zdecydowałam się na The 100 z co najmniej setki innych produkcji, które mogłabym obejrzeć? Przygniotło mnie czekanie na kolejne 40 minut z Teen wolf, a że opis fabuły Setki wydał się najciekawszy, postanowiłam włączyć...

I'm waking up to ash and dust
I wipe my brow and I sweat my rust
I'm breathing in the chemicals


2. A propos fabuły. Dostajemy setkę nieletnich przestępców wysłanych na Ziemię, właściwie na śmierć. Nikt nie spodziewa się, że da się tam żyć po wojnie nuklearnej 97 lat temu. Wiele osób zarzuca fabule nielogiczność, absurdy i ogólną głupotę. Bo Ziemia nie mogła odrodzić się po tak krótkim czasie. (Przecież to fikcja! A nie rozważania geologiczne.) Bo aktorzy nie mają bród, bo nie wyglądają jakby żyli w dziczy, bo są uczesani! (Okej, okej, ale pomyślmy z innej strony - aktorzy to też ludzie, no nie jestem taka pewna, czy byliby zachwyceni zapuszczaniem bród. Zwłaszcza, że charakterystyka, moim zdaniem, wcale nie jest zła. Może nie w pierwszych odcinkach, ale potem... Serio, wyglądają jak półtorej nieszczęścia. A przecież o to chodzi, nie?)

I'm breaking in, 
shaping up,
 then checking out on the prison bus

3. Przyznam, że The 100 zaczyna poruszać coś w oglądającym dopiero... w siódmym odcinku. Yep, wcześniej cały czas ma się wrażenie, że czegoś brakuje, coś nie gra, idzie nie tą drogą, co trzeba. A potem... bach! Really, nagle wszystko wjeżdża na właściwy tor, w widzu budzą się emocje, czasami nawet zachwyt! I serial staje się wciągający jak cholera, dowodem może być fakt, że odcinki od 7 do 13 obejrzałam jednego dnia. Ekhem, tak, ferie.


4. Eliza Taylor, wcielająca się w główną bohaterkę Clarke jest już od samego początku tak irytująca, że za każdym razem, kiedy pojawiała się na ekranie, miałam wrażenie jakby otwierał mi się w kieszeni niewidzialny nóż. I do tego jej gra aktorska wydaje się taka sztuczna, a jednocześnie niewymuszona. Nie wiem doprawdy jakim cudem odbieram ją w ten sposób. Po prostu wydaje mi się, jakby wychodziła przed kamerę na całkowitym luzie, myśląc że bez większych starań dobrze wyjdzie jej oddanie charakteru panny Griffin, ale niestety w ogóle jej to nie wchodzi. Dopiero po jakimś czasie, właściwie większej połowie pierwszej serii, staje się bardziej znośna i troszkę bardziej przekonująca. 

5. Za to Finn'a wolałabym przemilczeć, ale powiem tylko dwa słowa - ciepłe kluchy. Żadnej iskry w tym chłopaku. Nic takiego, co zwróciłoby uwagę. Jest bo jest, ale chyba tylko po to, żeby komplikować wszystkim życie i - no cóż - najwidoczniej łamać serca. Także spokojnie, kochani, tutaj to nie nasza Princess ma dylematy miłosne, jak można byłoby się spodziewać, ale Finn własnie! Och, Boże, do czego to dochodzi.

It's a revolution


6. Natomiast jeśli chodzi o Bellamy'ego jedyne co można robić to - zachwycać się! Wow, dawno nie spotkałam się z tak doskonale i precyzyjnie nakreśloną postacią, ewoluującą z każdym najmniejszym epizodem, a Bob Morley jako Bell sprawdza się znakomicie. Gra nie tylko mimiką - gra spojrzeniem, gestami, każdym najmniejszym ruchem pokazuje, że do tej roli to on jest idealny. I zdumiewa, tak, oglądanie go to czysta przyjemność (przypominam, że rozmawiamy tylko i wyłącznie o umiejętnościach aktorskich, a nie np. o wyglądzie osobistym, bo ten niestety w żadnym stopniu mnie nie zachwyca). Bardzo jestem ciekawa jak postać Bellamy'ego rozwinie się w kolejnych sezonach, no i jak będzie wyglądała jego relacja z Clarke (ship it!). Poznajemy go jako zadufanego w sobie dupka, który wysuwając się przed szereg, jako przywódca - zmienia się. Zaczyna myśleć w zupełnie inny sposób, wybierając najlepsze możliwe rozwiązania nie tylko po to, by ochronić siostrę, ale też zapewnić Setce przetrwanie. And, Bellamy, you're not a coward, you're not a murderer. You're a leader.

I'm radioactive


7. Wspominając o siostrze Blake'a trzeba koniecznie dodać, że Octavia również, pomijając kilka pierwszych epizodów, staje się bohaterką w jakiś sposób wyróżniającą wśród tych innych dystopijnych, niezależnych i starających się w żadnym wypadku nie postępować wedle jakichkolwiek reguł. Octavia jest inna, bo również prezentuje widzom swoją przemianę. Z nastolatki kierującej się egoistycznymi pobudkami, pragnącej jedynie zaspokoić swoje własne potrzeby i obserwującej butterflies staje się w końcu kobietą, z wolą walki o dobro całej Setki, odsuwając zakazaną Miłość na bok. 

We're painted red to fit right in


8. Niesamowicie polubiłam też Jasper'a, którego samo pojawienie się wywołuje wielki uśmiech na twarzy. Inaczej sprawa ma się z Raven, którą kreują na twardą, ale potrzebującą desperacko miłości i czułości kobietę. Tutaj można czuć współczucie. I podziw. Albo szacunek. Najlepiej wszystkie trzy. Richard Harmon także zasługuję na uwagę, jego Murphy wodzi widza za nos, jest absolutnie nieprzewidywalny i przepełniony tak gwałtownymi destrukcyjnymi emocjami, że sieje dookoła siebie jedynie zło i zamęt. A Lincoln? Jeden z ciekawszych charakterów, liczę na więcej scen z jego udziałem, bo po tak niewielu wypowiedzianych słowach ciężko czytać w nim jak w otwartej księdze.

The sun hasn't died


9. Twórcy dają nam dostęp także do pozostałych w przestrzeni kosmicznej ludzi, bo oczywiście dorośli muszą być, wszyscy na Arce.  Widzimy powoli pogłębiający się chaos, kolejne spiski, kłótnie, zamachy, ludzką panikę, egoizm i wciąż walkę o władzę nawet w obliczu zagrożenia. Nawet mimo to, że w następnej sekundzie rasa ludzka może zginąć ostatecznie. Tak samo sytuacja ma się na Ziemi. Obydwa światy zbiegają się w jednym punkcie, znajdując wzajemne wsparcie - osiągając pewnego rodzaju jedność. 

Enough to make my system blow


10. Akcja dzieje się więc w Arce i w lesie. To drugie znacznie bardziej mi odpowiada, bo uwielbiam scenografie tego rodzaju, gdzie bohaterowi muszą radzić sobie każdego dnia, żeby przetrwać. Polowania, intrygi, gromadzenie zapasów, sojusze, walka, choroby, śmierć, zdrady, rodzące się przyjaźnie. 


I'm waking up, I feel it in my bones

11. Pewnie większość osób uzna, że to marny gniot przeznaczony dla nastolatek, do tego z efektami specjalnymi, które mogłyby być lepsze, charakterystyka bardziej przekonująca, a dialogi na wyższym poziomie, jednak... Myślę, że w przyszłości ulegnie to zmianie i The 100 ma szansę przynajmniej w moich oczach osiągnąć perfekcję. Pierwszy sezon był na tyle dobry, że zapragnęłam obejrzeć kolejne i trzymam kciuki, aby na obecnie emitowanym trzecim się nie skończyło. Ja na pewno chcę więcej! Finał był wstrząsający, szczęka dosłownie mi opadła. No i najważniejsze pytanie: Who's dead?

Welcome to the new age

Komentarze

  1. Uwielbiam ten serial. Pierwszy sezon tak bardzo przypadł mi do gustu, że pamiętam, jak oczekiwałam na drugi. Ale tak czekałam i czekałam, aż zapomniałam! Muszę koniecznie wrócić do The 100. Chyba nie muszę mówić, że całkowicie shipuje Octavii i Lincolnovi <3 http://ksiazkowa-przystan.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Nie widziałam tego serialu, aczkolwiek ostatnio zainteresowałam się nim, właśnie ze względu na widzianą w księgarni książkę. Jednak słyszałam, że jest taka sobie, a serial znacznie lepszy. W sumie chciałabym kiedyś obejrzeć, tematyka wydaje się ciekawa:) Jeśli chodzi o seriale, właśnie oglądam czwarty sezon ,,Zagubionych", również bardzo dobry serial.
    Uwielbiam ,,Radioactive"! Piosenka z niesamowitym klimatem.'
    Pozdrawiam,
    P.

    OdpowiedzUsuń
  3. Oglądam, uwielbiam, choć podchodziłam do "The 100" nieufnie. Myślałam, że to taka młodzieżówka, ale w sumie to chyba nie do końca tak jest... Brutalna, bezlitosna i wciągająca. Czekam na kolejne odcinki i liczę na to, że poziom będzie tylko wzrastał.

    OdpowiedzUsuń
  4. Nie oglądałam tego serialu, jednak już od jakiegoś czasu planuję zabrać się za pierwszy odcinek i zobaczyć, czy mi się spodoba. Jeśli tak, to na pewno będę kontynuować oglądanie ;)

    OdpowiedzUsuń
  5. Serial jest naprawdę dobry, chociaż podzielam Twoje odczucia - również musiałem dać sobie kilka odcinków, by do niego się ostatecznie przekonać.
    Jeśli chodzi o aktorów: mogę Ci obiecać, że aktorka grająca Clarke będzie miała szersze pole do popisu w kolejnych sezonach. Natomiast Finn faktycznie niesamowicie drażni swoją przegotowaną kluskowatością. Mnie najbardziej odpowiada Raven, która jest taką bohaterką z krwi i kości. Szkoda mi za to trochę tego, że wątek z synem kanclerza został tak szybko skrócony - co prawda otworzył drzwi kolejnemu wątkowi, mianowicie relacji Clarke z jej mamą, niemniej nawet mnie - znieczulonego do granic możliwości, zimnego i obojętnego widza - to ciut wkurzyło :)
    Pozdrawiam!
    Gnom.
    [niepokoje-gnoma]

    OdpowiedzUsuń
  6. Nie obejrzałam serialu, ani nie przeczytałam książki. Nie mam pojęcia, czy to zmienię, czy też nie, bo jak na razie mnie do tego nie ciągnie. Aczkolwiek recenzja wyszła bardzo ciekawa i szybko się ją czytało :)
    Pozdrawiam cieplutko :*

    OdpowiedzUsuń
  7. Ten serial spodobał mi się chyba od samego początku :)

    OdpowiedzUsuń
  8. Jeśli chodzi o The 100, to chyba wiele osób zgrzeszyło w ten sposób i sama mam taki plan :D Wiele dobrego słyszałam o serialu, lecz o książce już niekoniecznie, a szkoda. Niestety mam tendencje do rozpoczynania seriali i nie kończenia - nawet jak okazują się świetne :/. Czuję, że to serial dla mnie ♥ :D
    Bądź tu teraz

    OdpowiedzUsuń
  9. Nie czytałam ,,Misji 100'' ani nie oglądałam serialu i nie wiem czy jest sens to zmieniać xD Nie jestem pewna, czy jest to książka w moim typie, w tym przypadku spoglądając na ilość książek, która jeszcze przede mną uważam, że nie jest to odpowiedni czas, aby ją przeczytać :) Nie mówię, nie, ale może kiedyś?
    Ciekawy post ;)
    Pozdrawiam cieplutko :*
    http://atramentowe-ruiny.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Drogi czytelniku!
Skoro tu dotarłeś, to znaczy (mam nadzieję), że przeczytałeś post powyżej i wiesz co komentujesz. Będzie mi bardzo miło jeśli co do treści komentarza trochę się wysilisz, bo na każdy z nich odpowiadam. Wszelkiego rodzaju dyskusje są bardzo mile widziane. :)
Twojego bloga także odwiedzę i jeśli przypadnie mi do gustu – pozostawię po sobie ślad.
Jeśli masz do mnie jakieś pytanie, to śmiało pytaj.
Kontakt: kinga.godowska@vp.pl
Dziękuję za wszystkie komentarze!