"Na wzmiankę o łączącym nas umiłowaniu sztuki moje serce fika koziołka."

Ładna, wakacyjna okładka? Lekka miłosna historia, idealna na lato?

Błąd.

Nie dajcie się oszukać.

Kocham tylko tak to opowieść o cierpieniu, stracie i radzeniu sobie z demonami przeszłości.

Ale jednocześnie też o stopniowym odzyskiwaniu nadziei.

I zanim powiem cokolwiek więcej, musicie wiedzieć - ja nie płaczę przy książkach. Ostatni raz zdarzyło mi się złamać tę zasadę, kiedy w 2013 przeczytałam Gwiazd naszych wina Johna Greena i przepłakałam całą noc. Kilkukrotnie wzruszył mnie też Titanic, standardowo zawszę płaczę pod koniec tego filmu.

Ale tego, że rozpłaczę się przy powieści autorstwa Kate Sterritt? 

Zupełnie się nie spodziewałam.

Nie chcę mówić o fabule. Boję się, że niepotrzebnie Wam coś zdradzę. A sposób w jaki autorka buduje stopniowo napięcie, cały czas trzymając nas w niewiedzy jest fenomenalny. Główna bohaterka, Emerson, oszukuje nas i jednocześnie siebie przez cały czas. Myślę, że jedyne co musicie wiedzieć to to, że Kocham tylko tak jest opowieścią o pierwszej niezapomnianej miłości (i przyjaźni) oraz o dojrzałym uczuciu w dorosłym życiu. Te dwa rodzaje miłości rywalizują ze sobą, a Emeron Hart znajdująca się pomiędzy nimi, jest rozdarta na dwoje. I nie, nie jest to trójkąt miłosny, o jakim pomyślałyście. 

Nic więcej nie musicie wiedzieć.

Kocham tylko tak jest podzielone na dwie części. 

Pierwsza to zapis dzieciństwa bohaterki, bardzo bolesna część jej życia i jednocześnie wiążąca się z najpiękniejszymi wspomnieniami. Podróż przez te strony przypomina jedzenie soczystych truskawek z bitą śmietaną, to powiew lata i pierwszego prawdziwego uczucia. Piękny zapis budzącej się miłości do sztuki, poznawania siebie i stawania się odrębną jednostką na świecie. 

Druga część to dorosłość i radzenie sobie z wciąż odbijającą się w głowie echem przeszłością. Utracone pasje, ból i wyrzuty sumienia walczą o przebicie się na powierzchnię.

Ta książka jest naprawdę niezwykłym doświadczeniem. Miejscowa infantylność głównych bohaterów w niczym nie przeszkadza, a jedynie pokazuje jaka jest ta pierwsza, nastoletnia miłość oraz jakie to uczucie, gdy człowiek oddaje serce drugiej osobie. Widać odrębność między pierwszą a drugą częścią. Zmienia się sama Emerson i to od 101 strony tak naprawdę zaczyna się kwintesencja tej bolesnej historii. Strona 101 jest nieodpalonym ładunkiem emocjonalnym, na który z pewnością żadna z Was nie była przygotowana.

Nie potrafiłam przeczytać tej książki szybko, normalnie wystarczyłby mi jeden dzień, a tutaj czytanie zajęło mi trzy dni. Musiałam dawkować sobie poznawanie kolejnych stron, odetchnąć na kilka chwil. I nie, to nie jest idealnie napisana powieść. Ale jest w niej coś takiego, koło czego nie można przejść obojętnie. I wywołuje  e m o c j e, a skoro je wywołuje - znaczy, że jest warta poznania i zasługuje, żeby ją docenić.

Kocham tylko tak ogromnie mnie wzruszyło, płakałam mimo tego, że już wcześniej zerknęłam gdzieś do środka, gdzieś na końcówkę (nie róbcie tego!). Nie mogłam zrozumieć zaistniałej w książce sytuacji, dlatego ciekawość zwyciężyła. A mimo to płakałam przynajmniej w czterech miejscach... Polecam gorąco, warto. Tylko odpowiednio wybierzcie porę na poznanie Emerson (najlepiej, gdy nikogo nie będzie w domu, żeby nie patrzyli się na Was dziwnym wzrokiem). I przygotujcie sobie chusteczki (a najlepiej cały wagon).

Kocham tylko tak - Kate Sterritt, 340str., Wydawnictwo Kobiece

Za udostępnienie egzemplarza recenzenckiego serdecznie dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu!