Spojrzała Śmierci prosto w twarz, nie odwróciła oczu...

Przytuliłabym tę książkę do serca, gdyby było to możliwe. Ale nie jest. Przyciskam ją więc do piersi. I mocno, mocno, mocno ściskam. Potem coraz mocniej, i mocniej... Czuję twardą okładkę. Jestem już zupełnie spokojna. Biorę długą, bardzo długa taśmę, chwytam nożyczki i powoli próbuję posklejać swoją własną duszę. Ale chyba nie da się tego zrobić. Wcale nie jest mi przykro...

"Jak niemal każde nieszczęście historia zaczęła się szczęśliwie."

Narratorem jest Śmierć, która przybliża wydarzenia, przeplatając je i w środku opowieści zdradzając zakończenie. Opowiada tak, jak jej się podoba. Bez napięcia, bez tej aury tajemniczości. I, oczywiście, przedstawia nam historię o złodziejce książek. Małej dziewczynce będącej świadkiem śmierci własnego brata, który nie przetrwał podróży. Dziewczynce, która musi rozstać się z prawdziwą matką i zostaje oddana przybranym rodzicom. Zamieszkuje na Himmelstrasse, ulicy Niebiańskiej. Od tej pory zaczynają się kradzieże, uliczne życie, dźwięki wydobywające się z akordeonu papy, wyzwiska mamy i piwnica, w której ktoś się skrywa... A w tle szaleje wojna. 

"Nienawidziłam słów i kochałam je. Mam nadzieję, że nauczyłam się ich używać." 

Najpiękniejsze w Złodziejce książek są wszechobecne, oblepiające wszystko słowa. Przyczepiają się do nieba, dyndają na czuprynach bohaterów, zmieniają kolor na cytrynowy, smakują jak czekolada, są czytane ze skradzionych egzemplarzy, zjadane z talerza z ciastkami, stanowią wojenne tło, ale niektórych z nich się nie wypowiada. Tak po prostu. Niektóre trzeba w sobie zdusić i przełknąć ślinę.

"Najgorzej ze sprawiedliwą oceną. Chciałem ją zapytać, jakim sposobem te same rzeczy mogą się wydawać równie obrzydliwe i równie wspaniałe, dlaczego te same opowieści bywają równie wstrętne i równie cudowne."

Styl jakim posługuje się Zusak... jest... taki, taki... taki  pi ę k n y, c u d o w n y, o r y g i n a l n y, w y j ą t k o w y... Chyba brakuje mi epitetów. Chciałabym tak pisać. W ten właśnie sposób. Oddając tak pięknie klimat, kreując tak doskonale ludzkie charaktery, wyciskając łzy z czytelnika, tworząc książkę przez którą świat wokół przestaje istnieć. Coś  n i e s a m o w i t e g o. 

Ale z drugiej strony... Ta powieść jest bardzo  n i e s p r a w i e d l i w a, pełna zimna, szczęśliwych i nieszczęśliwych chwil. I trochę  p r z e r a ż a, tak czasami, ale tylko troszeczkę, bo wszystko w niej jest jakoś delikatnie ujęte.

Podczas lektury towarzyszy biednemu czytelnikowi głęboki smutek i występują chwile, kiedy czuje się, jak serce rozpada się na kawałki, jak krwawi. I chcemy, żeby to się skończyło inaczej. 

 

"To jego jedyna wada. Włazi mi do serca. Sprawia, że płaczę."

Najbardziej sprawiedliwie ocenię dzieło Markusa Zusaka za jakieś kilka lat. Jak już się ze wszystkim, co w nim jest, pogodzę. Jak rozszyfruję niektóre słowa i odnajdę ich znaczenie.* A jeszcze sprawiedliwiej ocenię pod koniec życia, czyli minie jeszcze bardzo dużo czasu do tego momentu. Wtedy, gdy ktoś mnie poprosi o wymienienie najważniejszych książek w moim życiu, to na liście prawdopodobnie znajdzie tytuł: Złodziejka książek. 

* SPOILER: "Zabił się, bo kochał życie." - rozłożyło mnie na łopatki.