Czytelnicza różnorodność

Zdecydowani czy nie?

Ostatnio zauważyłam u siebie spore niezdecydowanie względem wyboru kolejnej lektury. Bywa, że mam ochotę na fantastykę, a po stu stronach ta ochota mi przechodzi i sięgam po coś, co wywołuje w potencjalnym czytelniku strumienie spływających po policzkach łez (mnie zazwyczaj jedynie wzrusza, raczej przy książkach nie płaczę), a następnie z powodu tego, że w tej akurat chwili mój mózg nie ma ochoty przyswajać takich powieści, sięgam po coś trochę pokręconego, ale bardzo wciągającego. I gdzieś miedzy tym wszystkim odzywa się moja natura zakochana w przygodach młodego czarodzieja z blizną w kształcie błyskawicy na czole. I chyba po obejrzeniu w piątek wieczorem Księcia Półkrwi w telewizji, jej właśnie posłucham.

Z całej tej mojej paplaniny wynika, że jestem cholernie niezdecydowaną osobą, ale co poradzić... Co prawda, praktykowałam kiedyś ładne czytanie książek w odpowiedniej kolejności, czyli dopiero po doczytaniu jednej, brałam się za następną. No ale jak widać, nie wytrzymałam zbyt długo. Wiem, że takie czytelnicze-pomieszanie nie jest może najlepszym rozwiązaniem według większości z Was, ale mnie ono odpowiada i raczej w najbliższym czasie nie zamierzam z tego rezygnować.     

Zaczynam... i kończę?

Są książki, które zaczynam i odkładam po przeczytaniu zaledwie parunastu stron. Tak, wiem, tak się nie robi! Bo to źle, bo powinniśmy czytać książki do końca, i dopiero potem wolno nam się o nich wypowiedzieć, wolno sprawiedliwie ocenić! Ach... trudno nie przyznać racji, ale ja je doczytam przecież. Kiedyś. Naprawdę. Po prostu w danym momencie nie mam ochoty i nic na to nie poradzę, lepiej będzie jak wezmę się za książkę, która bardziej mnie zainteresuje.

Często też nabieram ochoty na coś strasznie młodzieżowego, typowego, dla nastolatek. Więc biorę z biblioteki na chybił trafił i po przeczytaniu paru stron uświadamiam sobie, że ja przecież takiej literatury nie lubię. Więc wtedy, jeśli już początek jest fatalny, to odkładam i czytam w Internecie negatywne recenzje, żeby się przekonać, że rzeczywiście dobrze zrobiłam. Mimo, że odczuwam coś w stylu wyrzutów sumienia - nie zamierzam się męczyć. Jednak czasami trafia się na perełki, więc warto ryzykować i doczytać do końca. Co też robić się staram, ale nie zawsze wychodzi.

Czytanie do końca dotyczy także różnego rodzaju serii i trylogii. Oczywiście, że jeśli mamy do czynienia z jakimś pokaźnym tasiemcem, to nikt nie oczekuje, że będziemy brnąć w coraz kolejne tomy, jeśli seria nie przypadła nam do gustu. Mimo iż obiecywałam sobie doczytanie takiego gniotu, jakim jest Dom nocy, to przykro mi, ale życie jest za krótkie, żeby tyle godzin z niego tak zmarnować.  

      

Lubię spróbować czegoś nowego!

Jest w moim otoczeniu parę takich osób, które za cholerę nie ruszą czegoś innego, niż tego z ich ulubionego gatunku. Możesz tłumaczyć ile wlezie i polecać taką obyczajówkę przykładowo, ale jeśli dana osoba uprze się, że czyta tylko i wyłącznie fantastykę, to już nie ma zmiłuj. Co innego, jeśli kilka obyczajówek ta osoba poznała i rzeczywiście jej się nie spodobały. Ale, kurczę, nie ograniczajmy się na jeden typ literatury i nie podchodźmy z kijem do innego, kiedy praktycznie go nie znamy (tak jak ja i kryminały, albo ja i horrory, chociaż nadal próbuję się zmobilizować). W każdym razie, zachęcam Was do próbowania czegoś nowego, przecież warto ryzykować, a nóż będziecie zachwyceni!  

Koniec

Podsumowując wszystko i tak wychodzi z tego, że czytamy jak chcemy, co chcemy, kiedy chcemy i gdzie chcemy. Na swój własny sposób. I to jest w czytaniu najpiękniejsze.  

Ja Wam tylko przedstawiłam swój własny. :)