Wpadając w pułapkę swoich uczuć...

Pułapka uczuć jest już drugą przeczytaną przeze mnie książką autorstwa Colleen Hoover, której najbardziej rozchwytywana powieść, a mianowicie Hopeless nie wywołała na mnie zbyt dużego wrażenia, a jedynie została zapamiętana jako dobra i troszeczkę przesłodzona. Muszę przyznać, że Pułapka jest z pewnością inna, nie zawiodłam się, ale też nie wywołała we mnie jakichś większych emocji. Była zwyczajna, tak jak Hopeless.

Może zacznę od tego co pierwsze rzuciło mi się oczy. Colleen Hoover nie potrafi wykreować męskiego bohatera, który choć w malutkim stopniu przypadłby mi do gustu. Tak było z Holderem i tak jest z Willem. Chłopak jest wręcz ideałem - umięśniony, przystojny, doskonały, opiekuńczy, odpowiedzialny, inteligentny i... mogłabym tak wymieniać w nieskończoność. Owszem, ideały są potrzebne w książkach skoro nie ma ich w realnym świecie, ale odrobinka charakteru i indywidualności nie zaszkodzi. Bo inaczej jest mdło i nijako.

Pułapka uczuć nie wywołała we mnie emocji. Mimo wszystkich dramatów rozgrywających się na kartkach - ja nadal spokojnie piłam herbatę, nie pojawiło się we mnie nic takiego jak współczucie, bo nie potrafiłam do końca odnaleźć się w tej historii, a co dopiero utożsamić się z Lake, której osobowość była taka... zwyczajna, normalna, nie miała w sobie nic zwracającego uwagę. Nie wiem, może wy bardziej się z nią polubicie, ja zawsze szukam w ludziach czegoś unikatowego, tak samo w postaciach fikcyjnych. Za dużo naczytałam się o szarości, potrzebuję całej ferii barw.

Wątki rodzinne są doskonale przedstawione i mimo, że sporo w nich smutku to jednak też pojawia się nadzieja, umiejętność spojrzenia w przyszłość, siła dzięki której jesteśmy w stanie iść dalej. No i potrzeba rozmowy, chylę czoła pisarce, że tak ładnie zawarła to w tej powieści, właściwie nie pisząc o tym dosłownie, a wplatając między wierszami. 

Slam poetycki był cudownym pomysłem, z niesamowitą ciekawością czytałam napisane przez książkowe postaci utwory. Fakt, że wszystkie stworzone zostały prosto z serca, a oni prezentując je dawali upust swoim emocjom - czy to negatywnym, czy też pozytywnym - tylko dodawał uroku i jeszcze lepiej pozwalał ich zrozumieć. 

Sam styl pani Hoover jest lekki, prosty, przyjemny, pozwala wymalować w wyobraźni podstawowy schemat, gdzie rozgrywają się następujące po sobie wydarzenia, funduje nam naturalne dialogi i dość skąpe, ale rzeczowe opisy. Znajdziemy też kilka ciekawych przemyśleń, które wyjątkowo zapadają w pamięć. 

Ogólnie Pułapka uczuć, tak jak mówiłam na początku, jest dobrą książką, czyta się szybko, fabuła jest interesująca, ale... czegoś brakuje, a to coś jest przyczyną tego, że powieść pani Hoover najprawdopodobniej już za kilka dni wyparuje mi z głowy. Przyznam, że jestem trochę zdziwiona faktem, że powstała kontynuacja o tytule Nieprzekraczalna granica, bo według mnie losy Layken i Willa powinny już dobiec końca na papierze, żeby czytelnik sam mógł wyobrazić sobie dalszy bieg wydarzeń.