"To krąg. Razem walczyły o swoje życie. I zrobią to znowu."

Engelsfors

Siedmioro nastolatków obdarzonych niezwykłą mocą.

W noc Krwistego Księżyca jakaś nieprawdopodobna siła przywiodła ich w to samo miejsce.

Tam poznali swojego przewodnika, Nicolausa.

To początek mocy, budzących się do życia... nie tylko tych dobrych.

Jest sześć żywiołów.

Ziemia. Ogień. Powietrze. Woda. Metal. Drewno.

Jest jeszcze inny rodzaj mocy, bardzo silnej, niebezpiecznej, nienależącej do żadnego z żywiołów.

Muszą stworzyć KRĄG. Zjednoczyć się, by uratować świat przed apokalipsą.

Los nie jest łaskawy

a miasto już niedługo skryje mrok

przyjrzyjmy się trylogii od początku:

Bardzo chwaliłam drugi tom OGIEŃ - był bardzo dobry jak na literaturę skierowaną do młodszej młodzieży. Podobała mi się wartka akcja, żywe postaci, główne śledztwo i dodatki z życia codziennego nastolatek. Dziwnie było czytać część pierwszą KRĄG niedługo po poznaniu drugiej. O większości wydarzeń zdążyłam przeczytać wcześniej (a przynajmniej poznać ich zarys), wiedziałam jak rozwinie się akcja, a jednak podczas lektury wielokrotnie zastanawiałam się co będzie zaraz, zupełnie jakbym nie znała kontynuacji. Akcja przez całą książkę utrzymywała się miarowo, raczej nie było miejsca na nudę, by pod koniec przyśpieszyć w punkcie kulminacyjnym. 

dodatkowo w tych słowach pisałam o części pierwszej w poście roboczym:

KRĄG wypada słabiej niż następna część, jest bardziej nastolatkowy i miejscami infantylny. Trochę zbyt licealny, jeśli Wiecie o co chodzi. To dobrze, bo znaczy, że Mats Strandbrg i Sara Elfgren zrobili wyraźne postępy. Dzięki temu mogę przypuszczać, że lektura KLUCZA okaże się istnym majstersztykiem. Widać, że w KRĘGU jeszcze nie wszystko gra, miejscami się rozbiega, ucieka spod kontroli, a bohaterowie nie mogą znaleźć swojej prawdziwej tożsamości. Kim są w powieści, ale i jak chcieli przedstawić ich autorzy. Styl też poprawi się... w drugim tomie! Tutaj miejscami zgrzyta, coś się nie klei, ale ale... pod koniec następuje wyraźna poprawa! Nawet nie wiem, kiedy przepłynęłam przez ostatnie 150 stron. Naprawdę nie mam pojęcia, co takiego jest w tej serii, że tomiszcze prawie 600 stron pochłaniam w zastraszającym tempie i nawet nie rejestruję kiedy. Coś cudownego."

Na pewno domyślacie się więc z jaką ochotą zabrałam się za czytanie Wielkiego Finału. Z wielkimi oczekiwaniami, że autorzy rozwinęli swoje umiejętności i że lektura ani na chwilę nie pozwoli mi się oderwać. Otóż nie, zupełnie nie...

Photo by Miranda Wipperfurth on Unsplash

KLUCZ nie podobał mi się. Książka liczy sobie 800 stron i spokojnie można byłoby jej odjąć przynajmniej 300, wyszłoby jej to na dobre. Przyznam się, że od pięćsetnej strony nie miałam już siły czytać opisów, a jedynie dialogi. Wiem, tak się nie robi, ale w przeciwnym wypadku nie dałabym rady doczytać tej historii, a nie chciałam zostawiać jej nieskończonej. Bądź co bądź, poprzednie części były świetne. Strandberg i Elfgren bardzo lubią powtarzać fakty, o których czytelnik przez dwa poprzednie tomy zdążył już się dowiedzieć. I bardzo lubią przywoływać cytaty, wypowiedzi i niepotrzebne myśli bohaterów. Uwielbiają! I uwierzcie mi, po przeczytaniu kilkudziesięciu razy tego samego stwierdzenia na przełomie 50 stron, człowiekowi się odechciewa.

Przez większą połowę KLUCZA głównym wątkiem nie jest ratowanie świata przed demonami i zagładą, ale... Uwaga! -> Lesbijki. Ja jestem bardzo tolerancyjną osobą, naprawdę. Ale opisanych pocałunków dziewczyn z chłopakami to było może... ze trzy? (Nawet nie trzy, dwa!) Za to z tego ile miejsca autorzy poświęcili uczuciu Lineei i Vanessy (oraz barwnemu opisowi szczegółów) mógłby być materiał na kolejną książkę. Więc jakkolwiek moja tolerancja jest ogromna, tak równie wielką niechęcią pałam do czytania wszelkich homoseksualnych... smaczków. :)

Samo rozwiązanie sprawy zagłady było... dziwne. Trochę nie rozumiem o co do końca chodziło z tą koleją przypadków, patrzeniem w przyszłość, wolą obrońców i tym, że w sumie wszystko było zaplanowane... a potem jednak nie. Jest tu ktoś, kto czytał tę serię i mógłby mi to wytłumaczyć? Postać Minoo, zamieszanie z nią związane... to było jeszcze dziwniejsze, zbyt wydumane. A to jak twórcy postanowili to rozwiązać i zbudować świat POTEM - bardzo bardzo... niestandardowe, nie spotkałam się jeszcze z takim rozwiązaniem. W tej części coś wyraźnie nie gra, niby wielki finał, a jednak dość mierny i sztampowy.

Chciałabym powiedzieć coś, co uratowałoby kwintesencję tego cyklu (która powinna być w tym tomie zawarta!), ale nie umiem... Każdej bohaterce co parę stron standardowo spływa tusz do rzęs/rozmazuje się makijaż, charaktery bohaterów zostały zastąpione opisami ubrań, które noszą. W KLUCZU dużo jest niepotrzebnych rzeczy, rozwlekłych sytuacji, które  nudzą i nic nowego nie wprowadzają do fabuły. Potem nagle finał wywraca wszystko do góry nogami i opowieść kończy się względnie szczęśliwie (z kilkoma ludzkimi ofiarami).

Photo by Pelly Benassi on Unsplash

trylogia KRĄG

Mats Strandberg i Sara B. Elfgren

Czarna Owca

1. KRĄG

2. OGIEŃ

3. KLUCZ






PS Kto nie widział fanpejdża? Pochwaliłam się tam dwoma nowymi nabytkami, jestem ciekawa czy znacie/czytaliście te książki. ;)